Na uprzywilejowanej pozycji jest dziecko, które nie ma rodzeństwa, cała uwaga rodziców skupia się tylko na nim. Rodzice kierując się swoimi ambicjami chcą, aby ich jedynak był najlepszy i najmądrzejszy. Jedynacy często mają wyżej postawioną poprzeczkę niż ich rówieśnicy a rodzin wielodzietnych. Są bardzo kochani, ale i kontrolowani przez swoich rodziców. Jedynaka trzeba wychowywać i kochać mądrze, aby nie wyrósł na egoistę. Dziecko, które nie ma rodzeństwa często ma problemy z nawiązaniem kontaktu z kolegami, ponieważ większość czasu spędza z dorosłymi. W grupie podczas zabawy chce dominować, wszystko musi być tak jak ono chce. Czasami jest otoczony nadmierną troskliwością ze strony rodziców, wyręczają go w prostych codziennych czynnościach. Wpływa to niekorzystnie na jego rozwój, nie jest samodzielne. Dziecko należy wspierać, ale nie można rozwiązywać za niego wszystkich problemów. Dziecko przyjmuje zachowania rodziców, to oni w pierwszych latach życia są dla niego wzorem do naśladowania. Należy jedynakowi dać dobry przykład i zapewnić mu jak najczęstszy kontakt z rówieśnikami.
